بیماریهای شایع و اعمال جراحی در چشم پزشکی 22 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

بیماریهای شایع و اعمال جراحی در چشم پزشکی:

استرابیسم یا لوچی

آمبلیوپی یا تنبلی چشم

کراتوکونوس یا قوز قرنیه

کراتوپلاستی یا پیوند قرنیه

دکولمان یا کندگی شبکیه

استرابیسم چیست ؟

· علت استرابیسم چیست ؟

· علائم و عوارض استرابیسم چیست ؟

· آیا انحرافات چشم می تواند طبیعی باشد؟

· لوچی کاذب چیست ؟

· درمان استرابیسم چیست ؟

· لوچی در کودکان بزرگتر یا بالغین

استرابیسم یا لوچی

لوچی اصطلاح فرانسوی انحراف چشم است که در انگلیسی به آن استرابیسم می گویند و برای تعریف چشمهایی به کار می رود که در یک راستا نمی توانند متمرکز شوند . لوچی ممکن است در یک چشم یا هر دو چشم به طور متناوب وجود داشته باشد همچنین ممکن است همیشه یا فقط گاهی ظاهر شود.

علت استرابیسم چیست ؟

عوامل متعددی در ایجاد انحراف چشم نقش دارند :اختلال عضلات چشم ، اختلال بینائی به خصوص یک طرفه ، اختلالات قشر مغز و عوامل خانوادگی از آن جمله اند . بیماری و تب می تواند باعث آشکار شدن لوچی شود .

لوچی اغلب از شرایط دوران کودکی است . در بزرگسالان مواردی از غفلت و بی توجهی است که اکثراً ریشه در دوران کودکی دارند . انحراف چشم در دوران میانسالی می تواند از عوارض ثانویه بیماریهای سایر اجزای چشم باشد که با نابینائی کامل یا نسبی همراهند و یا به دنبال سوانح و ضربات مستقیم به عضلات و اعصاب و کاسه چشم باشد .

علائم و عوارض استرابیسم چیست؟

استرابیسم باعث انحراف چشمها می شود که این انحراف می تواند به سمت داخل ، خارج ، بالا یا پایین باشد .

همچنین مانع از کارکردن توام چشمها می شود . در ابتدا اختلال بینائی ، دوبینی یا اشتباه در درک عمق تصاویر ایجاد می شود و در صورت عدم درمان ، چشم کودک تکامل کافی را نیافته ودچار کاهش نابینائی می شود که آمبلیوپی یا تنبلی چشم گفته می شود ، لذا پیامد تاخیر در درمان لوچی ، تنبلی چشم و در نهایت کاهش شدید بینائی است .

آیا انحرافات چشم می تواند طبیعی باشد ؟

نوزادان تا سن دو الی سه ماهگی ممکن است لوچ به نظر برسند ، این وضعیت نباید مایه نگرانی والدین شود . اما شدت یافتن این حالات حتی در این سن کم نیاز به ویزیت چشم پزشک دارد . وجود هر نوع لوچی بعد از سه ماهگی حتی اگر مقطعی باشد باید به پزشک ارجاع داده شود .

لوچی کاذب چیست ؟

تصور نادرست از لوچی کودکان بعید نیست ، این کودکان دارای پل بینی پهن و یا چین پوستی برجسته در قسمت داخلی پلکها هستند لذا لوچ به نظر می رسند . با رشد پل بینی این حالت کاذب ناپدید می شود چنین تصور کاذبی در برخی افراد خیلی نزدیک بین یا خیلی دوربین نیز مشاهده می شود . این حالت چون گذراست ، نیاز به درمان ندارد . اما به هر حال مراجعه به چشم پزشک خالی از لطف نیست.

درمان استرابیسم چیست ؟

استرابیسم یا لوچی قابل معالجه است اما اگر درمان آن را به گذشت زمان بسپاریم قطعاً هزینه بسیاری را بر فرد تحمیل خواهد کرد ، کودک از لوچی نجات نیافته و در نهایت چشم لوچ وی دچار کاهش بینائی خواهد شد . البته بالغین را هم می توان درمان نمود درمان در بالغین می تواند دوبینی بیمار را رفع کند یا حداقل یک ظاهر نرمال به چشم بدهد .

درمان لوچی یا استرابیسم شامل استفاده از عینک ، پریسم یا منشور ، ورزش عضلات چشم و در نهایت جراحی است .

- درمان معمول تنبلی چشم که یکی از علل لوچی است یا می تواند خود علامتی ناشی از لوچی باشد ، بستن چشم سالم است یامی توان با قطره یا عینکهای خاص به سادگی دید چشم سالم را تار کرد و به این ترتیب چشم ضعیف تر را وادار به کار کرده و آن را تقویت نمود .

- کودک لوچ اغلب دارای ضعف بینائی در یک یا هر دو چشم می باشد که با عینک قابل اصلاح است. حدود 25 درصد کودکان لوچ تنها با استفاده از عینک بینائی طبیعی خود را بدست می آورند و نیمی دیگر از این کودکان بهبودی نسبی خواهند داشت .

- تمرینات و ورزشهای چشمی تنها در صورتی عملی است که کودک نیز همکاری کند لذا برای کودکان خیلی خردسال نمی تواند مفید باشد .

- و در نهایت روش جراحی است که سن مطلوب آن دو الی چهار سالگی است ولی تا 7 سالگی نیز این عمل انجام می شود ، بعد از این سن نیز عمل انجام می شود اما فقط می توان انحراف چشم را اصلاح نمود و چشم مبتلا تا حدی دچار کاهش بینائی خواهد شد و حتی پس از عمل نیز این چشم گرایش مجدد به لوچ شدن خواهد داشت .عمل جراحی بر روی عضلات مسئول حرکات

تحقیق در مورد جراحی مغز و اعصاب

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 2 صفحه

 قسمتی از متن .docx : 

جراحی مغز و اعصاب

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرش به: ناوبری, جستجو

/

داخل کردن یک الکترود به هنگام یک جراحی اعصاب برای درمان بیماری پارکینسون.

جراحی مغز و اعصاب یک جراحی فوق تخصصی است که با اعمال جراحی روی دستگاه عصبی بدن سر و کار دارد. اندام‌ها و بخش‌های مورد جراحی در این نوع عمل عبارتند از مغز، ساقه مغز، نخاع، شبکه مرکزی و محیطی اعصاب بدن، و همچنین اندام‌های پوشانندهٔ این ساختارها.[۱]

این گونه عمل توسط منخصصی به نام جراح مغز و اعصاب انجام می‌شود.

از جمله جستارهای وابسته به جراحی مغز و اعصاب می‌توان این موضوعات را نام برد: فیزیولوژی طبیعی، افزایش فشار داخل جمجمه‌ای، تومورهای مغزی، معاینه بالینی، تروما به سر، سکته مغزی، خونریزی زیر عنکبوتیه، جراحی مغز و اعصاب کودکان، مهره‌ها، نخاع شوکی، اعصاب محیطی و جمجمه‌ای، عفونت، صرع و درد.[۲]

در اورژانسهای جراحی مغز و اعصاب بیماران با یک یا چند دقیقه دیر رسیدن به بیمارستان بین مرگ و زندگی قرار می‌گیرند و تشخیص اولیه با پزشک عمومی است در این رابطه بسیار حیاتی است.[۳]

[ویرایش] عمل جراحی قاعده جمجمه

جراحی در محل قاعده جمجمه یکی از انواع جراحی مغز و اعصاب است.

این نوع جراحی به علت اینکه تمام رگ‌ها و اعصاب ورودی و خروجی به مغز از آن عبور می‌کند، حساسیت بسیار بالایی دارد و اگر هنگام درآوردن تومور در این محل بی‌دقتی شود خطرات زیادی از جمله فلج شدن صورت فرد اتفاق می‌افتد. عمل جراحی در محل قاعده جمجمه یک جراحی میان‌رشته‌ای است که با همکاری جراحان گوش و حلق و بینی و جراحان مغز و اعصاب انجام می‌شود.[۴]

عمل جراحی برای افرادی که دچار تومور در ناحیه قاعده جمجمه هستند یا بیماران تصادفی و برخی از نوزادانی که دچار نقص مادرزادی در محل قاعده جمجمه هستند انجام می‌شود.[۵]

مجید سمیعی از جراحان اعصاب ایرانی بنیان‌گذار این نوع عمل جراحی قاعده جمجمه در دنیا است.[۶]

این نوشتار مربوط به دانش پزشکی، خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[ویرایش] منابع

↑ Wikipedia-bijdragers, «Neurochirurgie,» Wikipedia, de vrije encyclopedie, (accessed april ۱۳, ۲۰۰۹).

↑ خبرگزاری کتاب ایران، بازدید: آوریل ۲۰۰۹

↑ خبرگزاری کتاب ایران، بازدید: آوریل ۲۰۰۹

↑ پزشکان ایرانی،به نقل از خبرگزاری فارس، بازدید: آوریل ۲۰۰۹.

↑ همان.

↑ پزشکان ایرانی،به نقل از خبرگزاری فارس، بازدید: آوریل ۲۰۰۹.

مراقبت پرستاری قبل از عمل جراحی در بخش جراحی 30 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 34

مراقبت پرستاری قبل از عمل جراحی در بخش جراحی

کار در بخش جراحی ایجاب می‌کند که پرستار در همة شئون مراقبت بیماری که احتیاج به جراحی دارد سهیم باشد. ضمن اینکه پرستار می‌تواند انتظار این را داشته باشد که در بخش بعنوان یکی از اعضای تیمی بسیار ماهر و با مقررات زیاد در مراقبت قبل از جراحی بیمار مشارکت داشته باشد.

اصول مراقبت کامل از بیمار جراحی قبل از عمل در بخش شامل موارد زیر است:

1- ارزیابی وضعیت فیزیکی و روانی بیمار جراحی در تمام اقدامات قبل از عمل جراحی

2- برنامه‌ریز، انجام و بررسی جهت مراقبت مناسب

3- ثبت احتیاجات بیمار و فعالیتهای پرستاری

4- آموزش و حمایت والدین و یا دیگر افراد خاص مربوط به بیمار

5- آماده‌سازی لوازم مورد لزوم برای یک مراقبت دقیق بدنبال انواع مختلف بیهوشی و بی‌حسی.

6- مشارکت مؤثر، در جهت کاهش اضطراب بیمار و فراهم آوردن ارتباط کاری خوب در یک تیم با مقررات.

7- تعیین و کار کردن روی مواردی که ایجاد خطر هم برای بیمار و هم برای پرستار دارد و همچنین فعالیت مناسب در جهت جلوگیری از صدمات مربوطه.

8- مشخص نمودن عوارض احتمالی داروهای خواب‌آور و بیهوشی مختلف.

9- تشخیص علائم اولیه عوارض و عملکرد مناسب در جهت رفع آنها.

مراقبت بیمار در اتاق عمل

توجه این فصل کتاب روی جهات مختلف مراقبت بیمار در اتاق عمل و حین انجام عمل جراحی معطوف گردیده است. در اتاق عمل، پرستار می‌تواند به عنوان عضوی از تیم جراحی هم نقش پرستار در گردش و یا پرستار اسکراب را داشته باشد.

در خلال مدتی که پرستار درگیر مراقبت بیمار در اتاق عمل می‌باشد از وی انتظار می‌رود که:

در برنامه‌ریزی جلسات اتاق عمل و اداره و ترتیب لیست اتاق عمل شرکت داشته باشد.

در مراقبت کلی و برنامه‌ریزی و کمک به بیمار بیهوش و خواب‌آلود دخالت داشته باشد.

در مرحله حین عمل جراحی در برنامه‌ریزی مراقبت از بیمار و اثبات آن همکاری داشته باشد.

یک محیط ایمن و درمانگر هم برای کارکنان و هم برای بیمار ایجاد کند.

طرز صحیح پوشیدن لباس اتاق عمل را عملا نشان دهد.

تمام عملیات وی هماهنگ با رعایت اصول استریلیتی داشته باشد.

همکاری و ارتباط مؤثر با دیگر اعضای تیم جراحی داشته باشد.

نقش و مسئولیتهای دستیار اسکراب

دستیار اسکراب یکی از اعضای اصلی تیم می‌باشند که وسایل و تجهیزات استریل را آماده می‌کند. او ممکن است یک پرستار و یا یک دستیار اتاق عمل ب اشد.

قبل از عمل جراحی، وظایف دستیار اسکراب عبارتند از:

1- کنترل کارت مخصوص جراح و آماده‌سازی تجهیزات لازمه، نخ‌های بخیه وسایل دست جراحی.

2- پوشیدن گان و دستکش بطریقه استریل.

3- پوشاندن ترالی با پارچه‌های استریل با یا بدون استفاده از ست‌های قبلا بسته‌بندی شده.

4- کنترل وسایل هر ست با حضور پرستار در گردش و لیست اصلی.

5- آماده‌سازی نخ‌های بخیه، سوزنها، تیغهای جراحی (بستوری) و دیگر وسایل

6- کنترل و شمارش گازها، بسته‌بندی‌ها، لوازم جراحی و سوزنها با پرستار در گردش در اعمال جراحی موضعی.

7- اطمینان از ثبت موارد فوق.

8- پوشاندن میز یا ترالی اضافی در صورت نیاز.

9- بر حسب نیاز پرستار در گردش مشخصات بیمار و تطابق با باند دور دستش و لیست اتاق عمل انجام گیرد.

10- وقتی بیمار وارد اتاق عمل می‌شود، از وجود وضعیت مناسب و ایمن بیمار روی تخت اتاق عمل اطمینان حاصل کند.

در شروع عمل جراحی، دستیار اسکراب:

11- برای آماده کردن پوست کمک کند و گاز را با sponge-holder به جراح بدهد.

12- در پوشاندن بیمار کمک کند.

13- وضعیت مناسب به ترالی و ست جراحی بدهد.

14- وصل کردن رابط الکتروکوتر و لولة ساکشن و کنترل آنها.

15- چیدن و در دسترس گذاشتن وسایل زیر:

دسته تیغ جراحی (بستوری) Scalpel

قیچی‌های تشریح dissecting scissors.

فورسپس دندانه‌دار و بدون دندانه toothed and non-toothed dissecting forceps وسایل الکتروکوتر.

16- دادن گاز به جراح و کمک جراح.

17- رد و بدل کردن وسایل لازم و گازها و نخهای بخیه.

18- شمارش دقیق گازها و سوزنهای اضافی و اطمینان از ثبت آنها توسط پرستار در گردش.

19- مشارکت فعال با جراح در حین جراحی و رساندن وسایل مورد لزوم به وی.

20- کوشش در جهت اینکه سر و صدا و حرکت در اتاق عمل به حداقل برسد.

قبل از اینکه جراح هر حفره‌ای را ببندد، دستیار اسکراب:

جراحی و هوشبری پرندگان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 221

«جراحی و هوشبری پرندگان»

فهرست مطالب

عنوان

صفحه

مقدمه مؤلفین:

فصل اول: اصول مقید کردن پرندگان

-ملاحظات کلی

-روشهای مقید کردن

1-توسط یک دست

2-توسط دو دست

3-توسط حوله کاغذی

4-توسط حوله بزرگ

5-توسط دستکش

6-توسط دستکش و یا بند

7-توسط سرپوش (کلاه خود)

فصل دوم: اصول معاینات بالینی

-سابقه بیمار

-بازرسی قفس یا محل نگهداری پرنده از نظر:

1-وضعیت و نوع

2-خون در قفس

3-علائم استفراغ در قفس

4-وجود انگلها در قفس

5-وضعیت (میزان) خورده شدن دانه

-مشاهده بیمار از نظر:

1-مشکلات تنفسی

2-نارسائیهای سیستم اعصاب مرکزی

3-صدمات وارده با بالها

4-جابجا نمودن پرنده

-معاینه فیزیکی پرنده

1-پرها

2-چشم

3-گوش

4-پوست سر

5-سوراخ های بینی و پینه اطراف آن

6-منقار

7-دهان و ناحیه دهانی حلقی

8-گردن

9-سینه

10-شکم

11-بالها

12-پاها

فصل سوم: هوشبری

1-خواب آوردن و مقید کردن

2-فقدان درد

3-شل سازی عضلات

4-از بین بردن ترس و اضطراب

5-ارزیابی پرنده بیمار برای انجام هوشبری

6-برخی ملاحظات فیزیولوژیکی

7-موارد احتیاطی پیشنهاد شده در حین بیهوشی عمومی

-داروهای بی حسی موضعی

لیدوگائین هیدروکلراید 2 درصد

پروکائین هیدروکلراید دو درصد

پروپاکائین هیدروکلراید نیم درصد

هوشبری عمومی

داروهای پیش بیهوشی و آرام بخش ها

ارزیابی عمق بیهوشی عمومی

محل های مناسب جهت تزریق

داروهای هوشبری عمومی تزریقی

آلفاکسالون – آلفا دالون

پنتوباربیتون سدیم

تیوپنتون سدیم

آکوئی تزین

منوهکیستون سدیم

متومیدیت

فنوباربیتال

زایلازین

کتامین

کتامین و استیل پرومازین

دیازپام

بیهوشی و بی حسی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

بیهوشی و بی حسی ، نداشتن احساس درد هنگام جراحی یا موقع تشخیص بیماری های دردناک است که معمولاً به وسیله داروهای مختلف ایجاد می شود .

بیهوشی و بی حسی ، نداشتن احساس درد هنگام جراحی یا موقع تشخیص بیماری های دردناک است که معمولاً به وسیله داروهای مختلف ایجاد می شود .

بیهوشی عمومی برای جراحیهای بزرگ به کار می رود . معمولاً قبل از شروع آن به بیمار پیش دارو داده می شود تا آرام بگیرد و به خواب رود . در اتاق عمل ، پزشک متخصص بیهوشی از روش داخل وریدی یا استنشاقی برای بیهوش نمودن بیمار استفاده می کند .

در این روش ، نخست داروهای بیهوشی از راه لوله ی باریکی به نام " انژیوکت " که در سیاهرگی در بازو یا دست قرار داده شده است، به جریان خون تزریق می شود .

در شیوه استنشاقی ، بیمار گاز بیهوش کننده را از طریق ماسک صورت تنفس می کند و ریه ها گاز بیهوشی را به جریان خون منتقل می کنند .

پس از القای بیهوشی ، برقراری تنفس معمولاً به وسیله لوله ای که به آرامی از راه دهان به نای وارد می شود صورت می پذیرد .

در لحظات ابتدایی دریافت دارو یا گاز بیهوشی ، صداها بلندتر شنیده می شود و به تدریج با افزایش مقدار داروی بیهوشی در مغز ، سرگیجه ، خواب آلودگی و بلافاصله بیهوشی کامل حادث می شود.

در مدت جراحی ، متخصص بیهوشی ممکن است داروها را تجدید کند یا داروهای دیگری برای ادامه بیهوشی و بی دردی به بیمار بدهد .

در حین بیهوشی فعالیت های بدن کـُند می شود و تنفس در دستگاه بیهوشی برقرار می شود. بجزعمق بیهوشی ، ضربان قلب، دمای بدن و فشارخون که علائم حیاتی هستند توسط متخصص بیهوشی به طور مداوم ، تا وقتی که جراحی به اتمام برسد ، بررسی می شود .

در بی حسی موضعی ، متخصص بیهوشی ، داروی بی حسی را به موضع مناسب تزریق می نماید . البته این داروها به صورت پماد، کرم ، قطره یا اسپری نیز وجود دارند که در موارد لازم استفاده می شوند .

در بی حسی منطقه ای داروی بی حس کننده ، یا در اطراف مایع نخاع کمری تزریق می شود که در این حالت بسته به وضعیت بیمار تمام نیمه ی پایین بدن یا فقط یک طرف بدن بی حس می شود ؛ یا این که دارو در فضای مجاور پوشش طناب عصبی تزریق می شود ، در این حالت پیام درد از نیمه ی پایینی بدن ارسال نمی شود ولی در عین حال بیمار می تواند حرکت نماید . در بی حسی موضعی و منطقه ای معمولاً داروی آرام بخشی نیز به بیمار داده می شود .

آماده شدن برای بیهوشی همیشه مستلزم انجام دادن آزمایش هایی ویژه با توجه به سن و جنس بیمار و همچنین مصاحبه پیش از بیهوشی است . بیمار معمولاً روز قبل از عمل با متخصص بیهوشی خود ملاقات می کند و می تواند حتی درباره انتخاب داروی بیهوشی یا بی حسی خود با او مشورت نماید . پزشک درباره بیماری های جسمی حاد یا مزمن مثل سرماخوردگی یا بیماری قلبی و دیابت ، داروهایی که بیمار مصرف می نماید ، حساسیت ها، سابقه بیهوشی و مصرف الکل ، سیگار یا مواد مخدر سؤال می کند ، آنچه که فرد به گروه پزشکی می گوید محرمانه است و برای سلامتی بیمار لازم است پس باید صادقانه جواب داده شود.

بیمار باید پیش از مراجعه به بیمارستان برای عمل جراحی دقت کند که اشیاء گران قیمت را در منزل بگذارد. برای عینک ، لنز یا دندان مصنوعی خود قاب همراه داشته باشد و قبل از رفتن به اطاق عمل آنها را خارج نماید . همچنین به دستور ننوشیدن و نخوردن یا نکشیدن چیزی در مدتی مشخص ، معمولاً ۱۰ ساعت پیش از عمل جراحی ، حتماً عمل کند . در غیر این صورت ممکن است با استفراغ درهنگام عمل یا بعد از آن به علت ورود غذا یا مایعات هضم نشده به ریه ها دچار خفگی شود . پس از انجام جراحی ، بیمار به بخش هوش آوری یا "ریکاوری" برده می شود و آنجا تا زمانی که اثر داروهای بیهوشی برطرف شود می ماند .

شنوایی معمولاً نخستین حسی است که بر می گردد . متخصص بیهوشی در این بخش نیز علائم حیاتی و مراحل به هوش آمدن بیمار را تحت نظر دارد . بیمار ممکن است در این مدت دچار عوارض جانبی ناشی از بیهوشی شود، تهوع ، تشنگی ، لرز، نفخ ، گلو درد ا زعوارض بیهوشی عمومی ، و بی حسی و مورمور شدن، تهوع و درد پشت از عوارض بی حسی منطقه ای یا موضعی است .

بیمار پس از خروج از بخش ریکاوری ، به بخش مربوطه خود فرستاده می شود. اگر قرار است همان روز به خانه بازگردد اعمالی وجود دارند که باید برای احتیاط دست کم تا ۲۴ ساعت از آنها خودداری نماید . رانندگی ، کار با ماشین آلات ، گرفتن تصمیم های مهم ، مصرف دارو بدون مشورت با پزشک و مصرف الکل از جمله ی این اعمال هستند . بیمار می تواند در صورت بروز نگرانی یا داشتن هر سؤال با بیمارستان یا پزشک خود تماس بگیرد .

نحوه عملکرد بیهوش کننده ها

مواد بیهوش کننده داروهائی هستند که سبب ایجاد بی دردی، از بین رفتن هوشیاری، شل شدن عضلات و فعالیت رفلکسی شده و این عمل را با تضعیف سیستم اعصاب مرکزی به طور غیر انتخابی و برگشت پذیر انجام می‌دهند.

● دید کلی

نظریات متعددی برای بیان نحوه عملکرد بیهوش کننده های عمومی ارائه شده است چرا که عملکرد آنها را نمی‌توان با یک نظریه واحد توضیح داد. در واقع این نظریات تنها آثار ایجاد شده با این بیهوش کننده ها را توصیف می‌کنند، بدون شرح اینکه چگونه این آثار ایجاد می‌گردند. به سبب اینکه ساختمان شیمیایی، خواص فیزیکوشیمیایی و آثار فارماکولوژیک این ترکیبات بسیار متفاوت است، پذیرفته شده است که آنها به طور غیر انتخابی سیستم اعصاب مرکزی را از طریق یک مکانیسم فیزیکوشیمیایی تضعیف می‌نمایند. یعنی اثر این مواد مدیون خواص شیمیایی بوده و با یک گیرنده فارماکولوژیک، تشکیل کمپلکس نمی‌دهند. به عبارت دیگر بیهوش کننده های عمومی داروهائی فاقد ویژگی ساختمانی هستند.

● مواد بیهوش ‌کننده

مواد بیهوش کننده داروهائی هستند که سبب ایجاد بی دردی، از بین رفتن هوشیاری، شل شدن عضلات و فعالیت رفلکسی شده و این عمل را با تضعیف سیستم اعصاب مرکزی به طور غیر انتخابی و برگشت پذیر انجام می‌دهند. بیهوش کننده های عمومی به دو دسته بیهوش کننده های استنشاقی و داخل وریدی تقسیم میشوند معمولا این داروها را همراه با داروهای الحاقی تجویز می کنند.

● عملکرد مواد بیهوش کننده

نظریات موجود درباره عملکرد بیهوش کننده ها را می‌توان به نظریات فیزیکی و نظریات بیوشیمیایی طبقه‌بندی نمود.

نظریات فیزیکی عمدتا بر اساس دو خاصیت فیزیکوشیمیایی مولکول ماده بیهوش کننده یعنی قابلیت قطبی شدن و حجم مولکول بنا نهاده شده است.

نظریات بیوشیمیایی بر پایه آثاری است که بیهوش کننده‌های عمومی در سیستم های بیوشیمیایی ایجاد می‌نمایند. ولیکن، هیچ یک از این نظریات با شواهد تجربی بدون شبهه حمایت نشده است. چند تن از محققین پیشنهاد کرده اند که اثر اصلی که توسط بیهوش کننده های عمومی ایجاد می‌شود از تداخلات فیزیکی مانند تداخلاتی که سبب تغییرات هم‌آرائی در ماکرومولکولها می‌گردد ناشی می‌شود و نقش دوم را تغییرات بیوشیمیایی داراست.

● نظریات فیزیکی

▪ نظریات چربی: این نظریه توسط میر در سال ۱۸۹۹ و اورتون در سال ۱۹۰۱ پیشنهاد شده است. در این نظریه چنین فرض شده است که اثر بیهوش کننده ها مستقیما به ضریب توزیع عامل بیهوش کننده بین روغن زیتون و آب بستگی دارد، به این ترتیب که، هر چه این ضریب بزرگتر باشد فعالیت بیهوش کنندگی دارو نیز بیشتر است. این نظریه صرفا بیانگر یک مسیر موازی بین حلالیت در چربی و اثر بیهوش کنندگی می‌باشد و در هر حال، نحوه اثر بیهوش کننده ها را توضیح نداد.

تعمیمی در نظریه اورتون- میر توسط ولینز در سال ۱۹۵۴ پیشنهاد شده است. طبق نظر او قدرت یک داروی بیهوشی نه فقط به غلظت آن در غشا بلکه به فضائی که اشغال می‌کند بستگی دارد. بیهوشی هنگامی رخ می‌دهد که در نتیجه جذب در یک ناحیه آب گریزی، بخشی از داروی بیهوشی که حجم آن دارای اهمیت است به درون فاز غشائی برسد. متعاقبا غشا با جذب مایع یا ایجاد ناهنجاری، منبسط شده و غشای دو لایه فسفولیپیدی سبب می‌شود که یا مستقیما هدایت یونی مهار شود و یا از تغییرات ضروری در هم‌آرائی پروتئین های غشا که برای هدایت یونی لازم است جلوگیری می‌کند.

شواهدی مبنی بر اینکه محل اثر بیهوش کننده‌های عمومی غشاست وجود دارد. تداخل این داروها با چربی‌ها سبب آثار غیر اختصاصی بیهوشی عمومی می‌شود، در حالی که تداخل با پروتئین غشا دلیلی برای اثر انتخابی و ویژگی می‌باشد.

▪ نظریات محیط مائی

طبق نظر میر در سال ۱۹۶۱ و پاولینگ در سال ۱۹۶۱، محیطی که در سیستم اعصاب مرکزی برای بیهوشی مهم است، محیط چربی نبوده بلکه محیط مائی است. با در نظر گرفتن بعضی مواد مانند کلروفروم و گزنون که در محیط خارج از بدن بلورهای ریز هیدراته تشکیل می‌دهند، پاولینگ تاکید کرد که بلورهای مشابهی توسط مولکول های آب در مایع مغزی تشکیل می‌شود که" کلاتریت" نامیده می‌شود. این بلورها در اثر تشکیل پیوند مواد بیهوش کننده با زنجیره های جانبی پروتئین ها و دیگر مواد حل شده از طریق نیروهای واندروالس پایدار می‌شوند. این بلورهای ریز هیدراته هدایت پیامهای الکتریکی را که برای نگهداری هوشیاری لازم است تغییر می‌دهند. متعاقب این عمل تخدیر یا بیهوشی رخ می‌دهد.